Dag 9 Ellwangen - Dillinger Am Donau
4 juli 2015 - Dillingen, Duitsland
Ik zit in het stadspark van Dillinger. En ik ben zojuist geen stempel maar wel een ervaring rijker geworden. De tocht ging vlot en gemakkelijk vandaag. In het begin wat klimmen, één hele nare klim naar een slot boven op een berg, maar vanaf daar alleen maar dalen of vlak over prachtige fietspaden door bossen, velden, langs spoorbanen. Een keer de tocht onderbroken voor koffie met Appeltaart. Moest van Kees en Santos is jarig vandaag. Het was weer een verlaten gelegenheid met ouder echtpaar die met zorg en veel tijd een kopje koffie gingen zetten. Toen ze hoorde over mijn tocht enthousiasme alom en hij wilde precies weten waar en met welke pas ik de Alpen overging. Hij liet me een muur met foto's zien van alle motoren waar hij vroeger de Alpen over was geweest. Daar heb ik weer een foto van gemaakt.
Voor twaalven fietste ik Dillingen binnen. Bij het zoeken naar onderdak ontmoette ik 3 Aussies op fietsen. Wegens mijn geweldige Duits heb ik ook voor hun kamers geregeld.
Na de siësta (mooi woord voor in slaap vallen van de hitte) ben ik Dillingen in gegaan en besloot ik koelte en wie weet een stempeltje te halen in een kloosterkerk. Ik deed de zware deur open ik zag her en der verspreid allemaal nonnen bidden. Gelukkig was er één die met een hele lieve geruststellende glimlach mij zei dat ik binnen mocht komen. Ik ging gauw zitten. Ik voelde me aks Maria in de sound of Music en Dolores in Sister Act. Er werd gebeden, zachtjes en hardop. En op een gegeven moment werden de kaarsen gedoofd. En verlieten er wat nonnen hun plek. Nu durfde ik de lieflachende non over mijn reis te vertellen en een stempeltje te vragen. Ze heeft overal gezocht, niet gevonden, maar uiteindelijk gewoon met de pen een groet van de Franciskanen.
En weer groeten ze met een lieve lach en wenste me alle goeds op de reise en in Rome.
ik vind je zo ontzettend dapper!! En je zit al bij de Donau, het wordt tijd dat ik er een kaart bijhaal en je precies probeer te volgen. Goed dat je een tropenrooster aanhoud, en je hebt toch ook wel een pet op je kop? Zie je, je grote nicht is zowaar bezorgd. Deze hitte maakt de tocht extra zwaar. overigens lieve glimlachende nonnetjes lijken me onvergetelijker dan zo'n aards stempeltje. Hou je goed! Liefs, Atty
Succes weer met de volgende etappes!
Ik hoop dat jij wat beter weer hebt dan het nu in Zeeland is! In afwachting van je nieuwe blog ......blijf heel
Kees